Ontwikkelingstrauma

Uit zeer uitgebreid onderzoek blijkt dat minstens 60% van alle mensen een vorm van ontwikkelingstrauma meedraagt. Herken je een of meer van deze 5 indicaties van mogelijk ongediagnosticeerd ontwikkelingstrauma (vroegkinderlijk trauma)?

Je bent positief ingesteld maar toch blijven dingen in je leven vastlopen. Je blijft maar dingen proberen maar komt toch niet echt waar je wilt komen…
Je hebt een bewuste, gezonde levensstijl maar toch blijf je gebrek aan energie ervaren. Je blijft moe.
Je wordt soms overvallen door heftige onrust en zenuwachtigheid terwijl er geen directe dreiging is of het omgekeerde i.e. je kunt niet (genoeg) voelen wat er in je lijf gebeurt.
De neiging om in relaties te stappen die niet goed voor je zijn (de rode vlaggen niet kunnen zien) of ook neiging om ‘liefde te zoeken door altijd lief te zijn’. Uit contact zijn met je eigen behoeften.
Je bent al heel lang op zoek naar opluchting maar de symptomen blijven aanhouden ondanks allerlei therapieën en helingsmodaliteiten.

Ongediagnosticeerd ontwikkelingstrauma: het antwoord op zeer veel vragen

De meest voorkomende vorm van trauma is de minst bekende en daarom lijden duizenden en duizenden mensen aan allerlei symptomen zonder dat ze daarvoor ooit de juiste hulp krijgen. Een baanbrekend onderzoek met 17000 testpersonen dat liep van 1995 tot 1997 (de zogenaamde ACE studie i.e. de Adverse Childhood Experiences Study) wees uit dat meer dan 60% van alle mensen in de kindertijd iets heeft meegemaakt dat een verstorende invloed had op de normale ontwikkeling van het zenuwstelsel (inclusief de hersenen). Dat kan zowel iets zijn dat het kind zelf ervaarde zoals een ziekenhuisopname of emotionele verwaarlozing als iets dat gebeurde in het gezin van oorsprong dat een impact had op het kind zoals relatieproblemen tussen de ouders of een moeder met postpartum depressie. Het aantal mogelijke varianten is eindeloos.

Neuroceptie

Jonge kinderen ervaren dingen niet bewust maar via hun buikinstincten en via hun autonome zenuwstelsel. Dat staat nu bekend als ‘neuroceptie’. Het onbewust ervaren van intense of herhaalde dreiging in welke vorm dan ook tijdens de eerste groeijaren –echt of niet, bedoeld of onbedoeld – kan leiden tot een minder dan optimale ontwikkeling van de hersenen en het autonome zenuwstelsel. Dat valt dus veel meer voor dan je zou denken.

Omdat het zenuwstelsel als één systeem werkt met het hormonale stelsel en het immuunsysteem (en ook met andere systemen zoals de spijsvertering, voortplantingsorganen, de bloedsomloop en het bottenstelsel) uit deze maladaptieve ontwikkeling van het zenuwstelsel in de groeifase (0 tot 5 jaar) zich later als een zeer grote variatie van fysieke, emotionele, psychologische en relationele symptomen.

Er zit trauma onder bijna alles wat chronisch is

Maar omdat de ware oorzaak niet begrepen wordt, worden alleen de symptomen behandeld zonder tot echte heling te leiden. Dat kan buitengewoon ontmoedigend zijn. Je mag ervan uitgaan dat bijna alles wat chronisch is en zich niet oplost teruggaat naar iets in de kindertijd maar artsen en andere zorgverleners leren daar vaak niets over (tenzij ze dat zelf uitzoeken).