ACE staat voor Adverse Childhood Experiences i.e. nadelige (negatieve) ervaringen in de kindertijd die de neurologische ontwikkeling van een kind beïnvloeden. De ACE studie uit het eind van vorige eeuw toonde aan dat deze vroege ervaringen levenslange invloed op gezondheid en welzijn kunnen hebben.
De originele ACE studie werd rond 1985 gedaan door dr Felliti in San Diego met een groep van ongeveer 300 personen die lid waren van een ziektekostenverzekering (Kaiser Permanente). De aanleiding van de studie was dat het verzekeringsbedrijf een programma had opgezet om mensen met overgewicht te helpen afvallen en zo hun risico op ziekte te reduceren.
De resultaten waren positief tot op een bepaald punt dat meerdere personen die het erg goed deden in het programma plots afhaakten en vrij snel overtollig gewicht terugkregen.
Dr Felliti wilde weten waarom ze niet meer mee wilden doen en vroeg tijdens een van de interviews zijdelings aan iemand ‘Vertel me eens over je kindertijd’. Toen de persoon in kwestie over kindertrauma rapporteerde (in dat geval misbruik) ging Dr Felliti ook andere deelnemers die het programma verlaten hadden interviewen en hij vond dat wanneer er misbruik geweest was overgewicht een soort schild was tegen de omgeving en dat ze zich dus onbewust bedreigd voelden door gewichtsverlies. Hij ontdekte verder ook dat veel van die mensen alcohol of andere substanties hadden gebruikt om hun traumasymptomen te bestrijden.
In deze video vertelt hij over zijn originele ervaringen
Hij heeft toen samen met dr Anda van het CDC (Amerikaans equivalent van het RIVM in Nederland en Senseo in België) een bredere studie opgezet in 2 golven, eerst met ongeveer 9500 deelnemers en later uitgebreid tot 17500 deelnemers uit zogenaamde middenklasse gezinnen d.w.z niet kansarme gezinnen.
Er werd een vragenlijst met 17 vragen gebruikt met drie categorieën ACEs (ongunstige kindertijd ervaringen): misbruik (fysiek, emotioneel, verbaal), verwaarlozing (inclusief emotionele verwaarlozing) en stress in het gezin van oorsprong (zoals scheiding van de ouders, huiselijk geweld of een overlijden).
Parallel daarmee ondergingen alle deelnemers een medisch onderzoek over hun gezondheidsstaat op het moment van het onderzoek.
Bijna tweederde (61%) van de deelnemers aan de studie rapporteerde ten minste één ACE en meer dan 1 op 5 rapporteerde drie of meer ACEs. In kansarme gezinnen kunnen die cijfers zelfs hoger liggen.
Bij herhaalde blootstelling aan stresserende ervaringen wordt stress toxisch en zelfs traumatisch d.w.z. dat het zich ontwikkelende brein en zenuwstelsel biologisch veranderen wegens een constante productie van cortisol.
Dat impliceert bijvoorbeeld overontwikkelde amygdala (grotere emotionele gevoeligheid) en kleinere hippocampus (geheugenproblemen). Het vervormde zenuwstelsel heeft dan op zijn beurt negatieve gevolgen voor het hormonale systeem en het immuunsysteem en alle andere systemen en organen.
Meestal is door vroeg trauma de HPA as (hypothalamic-pituitary-adrenal d.w.z hypothalamus-hypofyse-bijnieren as) structureel gedereguleerd waardoor we de nodige zelfregulering missen in stresserende omstandigheden. Daarnaast is meestal ook het ‘beloningssysteem’ in de hersenen verstoord (serotonine, dopamine) waardoor het moeilijker is om blijheid te ervaren. Verder is bij onveilige hechting ook het sociale zenuwstelsel (ventrale vagus) onderontwikkeld.
Dat kan zich zelfs een halve eeuw later uiten als chronische ziektes, chronische pijn, syndromen zoals fibromyalgie, fragiele botten, obesitas, diabetes, psychologische problemen zoals depressie, verslavingsproblemen en relatieproblemen.
De gemiddelde leeftijd van de deelnemers aan de originele studie was 57 jaar.
Tot aan de ACE studie werd het verband tussen ervaringen in de kindertijd en de staat van welzijn of het gebrek daaraan in de tweede helft van het leven niet begrepen.
Het aantal ACEs in de kindertijd was sterk geassocieerd met risicogedrag voor de gezondheid op latere leeftijd zoals alocholgebruik en drugsgebruik of onvoldoende zelfzorg.
Meer ACEs gave ook aanleiding tot obesitas, depressie, hartaandoeningen, kanker, chronische longziektes en verkorte levensduur.
Vergeleken met een ACE score van nul werd de aanwezgheid van vier ACEs geassocieerd met 7 keer meer kans op alcoholisme, een verdubbeling van het risico voor kanker en een viervoudige kans op longproblemen.
Bij een score van zes ACEs was er dertig keer meer kans op zelfmoordpogingen.
Op basis van deze studie en latere studies werd een soort ACE piramide gemaakt:
Latere studies hebben uitgewezen dat ook DNA veranderd kan worden door nadelige jeugdervaringen en dat de nadelige effecten overgedragen kunnen worden op latere generaties (epigenetica). Je kan dus ook lijden onder de ACEs van je voorouders.
Stilaan begint meer bewustzijn te komen over de relatie tussen de kindertijd en het welzijn of verstoord welzijn in de tweede helft van het leven, maar het is nog ruim onvoldoende en veel artsen bijvoorbeeld hebben er nooit iets over geleerd.
Als je meer wilt weten over wat je er zelf kunt aan doen, ga naar https://jeugdtrauma.com/online-training-kopen/ voor mijn volledig nieuwe online training.
Ik wens je toe dat je door eigen ervaring mag ontdekken hoe je leven kan gereorganiseerd worden voor meer welzijn en geluk.
Jan Bommerez
