Het belang van rouwen voor het helingsproces van een gemiste kindertijd wordt vaak over het hoofd gezien, ook door therapeuten. De realiteit is echter dat je niet kunt helen van de kinderwonden die je meedraagt als je niet ook kunt rouwen over wat je niet hebt gekregen als kind..
Rouwen is niet alleen noodzakelijk bij het verlies van dierbaren, maar ook voor het leven dat we niet hebben gehad. Dit niet-geleefde leven, de gemiste kansen en onvervulde wensen, vertegenwoordigen een vorm van verlies die net zo ingrijpend kan zijn. Als je ouder bent is het ook van vitaal belang voor je kinderen.
Niets beïnvloedt het leven een kind zo diepgaand dan het niet geleefde leven van een ouder. ~ Carl Gustav Jung
Het rouwproces gaat om het ten diepste accepteren van de dingen die nooit zullen zijn. Zonder de mogelijkheid om de emotionele pijn die nog in ons lijf zit te verwerken, kunnen we ons gevangen voelen in het verleden zonder helemaal te begrijpen waarom. En we brengen dat ook mee naar al onze relaties.
Rouwen is daarom zo essentieel voor onze heling en de heling van onze relaties. Het is daarbij belangrijk te beseffen dat de mensen die ons veiligheid moesten bieden en daarbij faalden misschien zelf niet beter konden wegens allerlei redenen maar dat dit het verlies voor het gewonde kind in ons niet minder maakt. Ons lijf onthoudt alles. Zelfs uit de baarmoeder.
Zijn we het rouwen dan verleerd?
Hebben we het vermogen om te rouwen verleerd? Ik geloof van niet. Wat ons vaak ontbreekt, is emotionele ondersteuning bij het rouwen. Bij wat we ‘natuurvolkeren’ noemen, is rouwen een stamritueel. Het is iets dat samen wordt ervaren en gedeeld, wat het verwerkingsproces zeer sterk ondersteunt. Dat gebeurt ook bij het samen rouwen in een spirituele gemeenschap of in een familie- of vriendenkring.
In onze hedendaagse samenleving is er echter een sterke neiging naar individualisme en secularisatie, waardoor we vaak alleen staan in onze rouw. Dat geldt des te meer voor rouwen over een niet geleefd leven.
Rouwen doe je per definitie beter met minstens één meedogende ander die je steunt. Het hebben van een meedogende luisteraar die je niet probeert te vertellen dat je het ‘een plaats moet geven’ kan een wereld van verschil maken in hoe we onze pijnlijke emoties verwerken.
Ik nodig iedereen die een gewond kind in zich draagt uit om samen te helen en samen te rouwen.
Een oproep tot empathie en gedeelde menselijkheid
Niemand zou zich alleen moeten voelen in zijn verdriet, ook niet over het leven dat we niet hebben kunnen leven door onze kindwonden. Dit is een oproep tot empathie en gedeelde menselijkheid, essentieel voor zowel onze collectieve als individuele gezondheid.
Daarom hebben wij voor de studenten op onze cursus Jeugdtrauma ook een steungroep opgezet zodat je naast het profijt van de vele oefeningen voor het getraumatiseerde zenuwstelsel ook je verdriet en boosheid en andere pijnlijke emoties kunt uiten ondersteund door lotgenoten.
Je hoeft niet alleen te zijn met je onverwerkte pijn.
Enkele recente ervaringen van deelnemers (zo zijn er honderden)
Hier staan er nog veel meer getuigenissen: https://jeugdtrauma.com/reviews/
Tot slot
Het kan voor sommigen van ons ook nodig zijn om professionele begeleiding te zoeken voor het gewonde kind dat we in ons meedragen, vooral als er ook misbruik is geweest. We hebben allemaal het recht op een leven waarbij we ook vreugde kunnen voelen omdat we de pijnlijke hoofdstukken hebben kunnen helen. Dat betekent niet dat we er geen littekens aan overhouden, maar wel dat we onze bevroren levensenergie kunnen bevrijden en ons hart weer kunnen openen.
Ik wens iedereen toe dat ze (weer) gezond mogen zijn en liefde mogen vinden in veilige relaties (te beginnen in relatie met zichzelf).
Jan Bommerez
